Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να περιηγείται στη γη, ένα σημαντικό μέρος της εμπειρίας του προέκυπτε από τη γνώση των θεραπευτικών φυτών, των τελετουργιών και των μύθων. Η λαχτάρα για θεραπεία είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή των ανθρώπων.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι πολλά είδη ανθρωποειδών χρησιμοποιούν τα θεραπευτικά φυτά ως μέρος της διατροφής τους. Οι χιμπατζήδες και οι γορίλες π.χ.
Η ανάγκη για θεραπεία και ολοκλήρωση είναι ένα θεμελιώδες ένστικτο της ζωής και δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μέσω του ενός ή του άλλου ιατρικού συστήματος, γιατί ανήκει στην εσωτερική ζωή του ατόμου και είναι μέρος της συλλογικής εμπειρίας των ανθρώπων.
Η πρόκληση της εποχής μας βρίσκεται στη σύνδεση της αίσθησης για ολοκλήρωση με τον ρασιοναλιστικό τρόπο σκέψης. Εκεί όπου το πνεύμα μπορεί να επιστρέψει σε μια εποχή που απείχε πολύ από την ασφυκτική πίεση του υλισμού και όπου το Μυστήριο διατηρεί τη θέση του εν μέσω ρασιοναλισμού.
Μια εποχή που απαιτεί τεράστιες αλλαγές έχει ανάγκη από ένα νέο παράδειγμα, όπου το μυστήριο της θεραπείας και η συνείδηση της ολότητας θα είναι ένα σημαντικό βοηθητικό μέσο.
Όνειρα, τελετουργίες, μύθοι, σύμβολα είναι η είσοδος στον συμβολικό τομέα της ψυχής και κατέχουν μια απίστευτη ισχύ στη συνείδηση του ανθρώπου.
Η ενθύμηση της πρωτογενούς ενότητας βρίσκεται στον καθένα μας, γιατί την έχουμε βιώσει στα πρώιμα παιδικά χρόνια. Μεγαλώνοντας δημιουργήσαμε την εμπειρία του Εγώ, που μας χώρισε από αυτό το βίωμα. Η εμπειρία του Εγώ είναι μια πολύ σημαντική φάση στην εξέλιξη και μας χάρισε τη δυνατότητα της εξατομίκευσης.
Το επόμενο βήμα είναι η επιστροφή στην πηγή που μας τρέφει. Σ’ αυτή τη φάση της εξέλιξης είναι δυνατό να αντιληφθούμε μια ακόμη υψηλότερη πραγματικότητα από αυτή του εγώ και παρόλα αυτά να έχουμε την αίσθηση της ατομικότητας. Αυτό δεν σημαίνει επιστροφή σε μια πρωτόγονη – primitiv – κατάσταση αλλά πολύ περισσότερο μια σύνθεση του συμβολικού με το ρασιοναλιστικό τομέα.
Τα όνειρα, οι τελετουργίες, οι μύθοι, τα σύμβολα και η τέχνη είναι το όχημα για να περάσουμε αυτή τη δεύτερη φάση της εξέλιξης, γιατί επιτρέπουν την επιστροφή στην Πηγή και συγχρόνως διατηρούμε την αίσθηση για τον εαυτό μας. Εκτός αυτού μας επιτρέπουν να συνδεθούμε με το σώμα μας, με την ιστορία μας, με τον ενστικτώδη εαυτό μας και με τη σοφία που έχει συσσωρευτεί στο πέρασμα των αιώνων.
Κάποτε η ανθρωπότητα ήταν βυθισμένη στην αγκαλιά της Μεγάλης Μητέρας, στον κόσμο των ονείρων, των συμβόλων και της Μυθολογίας.
Οι πρόγονοί μας κατανοούσαν τα φυσικά φαινόμενα ως Αποκάλυψη των θεών (αρσενικών και θηλυκών). Η φύση κυριαρχούσε. Καταιγίδες, ηλιακές εκλείψεις ή ακόμη και η κίνηση των πλανητών θεωρούνταν μαγικά φαινόμενα μεγάλης ισχύος, που έπρεπε να τιμηθούν. Οι άνθρωποι ήταν εξαρτημένοι από τα καιρικά φαινόμενα και από τις πηγές της τροφής. Οι Μύθοι εξηγούν αυτές τις εμπειρίες και οι τελετουργίες χρησιμοποιήθηκαν για να μαλακώσουν την ισχύ τους.
Γύρω στο 500 π.Χ. ο μυθολογικός κόσμος συναντήθηκε με το νέο, ρασιοναλιστικό τρόπο σκέψης, στην Ελλάδα, την κλασική εποχή (490 π.Χ. – 27 μ.Χ.) – όπου ήταν μια εποχή εμπνευσμένη και που στο κέντρο βρίσκονταν η αρμονία – το μέτρο – η ίση βαρύτητα ανάμεσα σε Λόγο και Μύθο. Αυτήν την περίοδο εμφανίστηκαν η Φιλοσοφία, η Τέχνη και η Επιστήμη.
Με την εποχή του Χριστιανισμού όλα αυτά αποδυναμώθηκαν μέχρι που το 1690 αρχίζει ένας νέος τρόπος σκέψης στη Δύση. Εμφανίζονται πνεύματα όπως ο Ισαάκ Νεύτονας, ο Ρενέ Ντεκάρτ, ο Τζον Λοκ κλπ και η ρασιοναλιστική σκέψη πήρε το προβάδισμα.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
- Jane T. Cicchetti, Träume, Szmbole und Homöopathie, Verlag Homöopathie und Symbol, Berlin, 2010
