Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι παρόλο την “πρόοδο” που έχει σημειωθεί στην ιατρική, τα παιδιά μας γίνονται μάλλον πιο άρρωστα παρά πιο υγιή. Άρρωστα όχι μόνο στο σωματικό επίπεδο, με τη μορφή αλλεργιών, άσθματος, κάθε είδους δερματίτιδες και εκζέματα, αυτοάνοσα νοσήματα κλπ, αλλά και στο διανοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, όπου βλέπουμε αυξανόμενες περιπτώσεις επιληψίας, δυσκολία στη συγκέντρωση και τη μάθηση, ανία και έλλειψη διάθεσης για εργασία, εκρήξεις θυμού και καθημερινής βίας. Και τελικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε διαταραχές στο ψυχικό επίπεδο, όπως υπερευαισθησία, έντονη διστακτικότητα και αναποφασιστικότητα, συγκράτηση αλλά και τεράστια και συχνά ανεκπλήρωτη ανάγκη για επαφή, ανταπόκριση και συμμετοχή.
Είναι πραγματικότητα ότι μεγάλο μέρος των προβλημάτων οφείλεται στους ιατρικούς χειρισμούς. Η εγκυμοσύνη έχει μετατραπεί σε ασθένεια, ο τοκετός είναι ένα ρίσκο. Το νεογέννητο και το μικρό μωρό ταΐζεται συνήθως με “ξένο” γάλα, εμβολιάζεται πλήρως από τους πρώτους μήνες της ζωής του και σχεδόν κάθε σύμπτωμα αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά, αντισταμινικά, κορτιζόνη κλπ.
Τι συμβαίνει όταν από την αρχή της ζωής ενός παιδιού το βομβαρδίζουμε με χημικά φάρμακα; Σήμερα γνωρίζουμε πλέον ότι οι ιατρογενείς ασθένειες είναι πολύ πιο δύσκολα ιάσιμες από τις φυσικές ασθένειες. Ποιες είναι οι συνέπειες από τη συνεχή καταπίεση με φάρμακα;
Τι επίπτωση στην υγεία έχουν οι υπερβολικά πολλοί υπέρηχοι κατά την εγκυμοσύνη;
Το ομοιοπαθητικό Cicuta π.χ. μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο στην περίπτωση που εξαιτίας των πολλών υπερήχων στην εγκυμοσύνη, το παιδί αναπτύσσει συμπτώματα όπως υπερκινητικότητα, μάτια που αποκλίνουν και φαίνεται το άσπρο των ματιών, φοβισμένο βλέμμα, φόβο φυγής, σπασμοί, φωνές, τάση να λυγίζει το σώμα προς τα πίσω, ιδρώτα, θυμό, ακαμψία στο σώμα, αδυναμία στο μισό σώμα, εγκεφαλική κραυγή.
Μια άλλη συνήθης παρεμβατική προληπτική εξέταση είναι η αμνιοπαρακέντιση. Το αμνιακό υγρό είναι η περιβολή της ύπαρξης που δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Συμβολίζει την αρχέγονη εικόνα της ασφάλειας, της απόλυτης εμπιστοσύνης και του ασύλου. Το πλήγωμα της σπηλιάς με επιθετικά εργαλεία βάζει στο παιδί μας το σπόρο της δυσπιστίας και της δειλίας για τον κόσμο των ενηλίκων και τροφοδοτεί το χάσιμο της φυσικής ασφάλειας.
Η νάρκωση από την άλλη κατά τη διάρκεια του τοκετού, μας μεταφέρει σε έναν χώρο διαφορετικό από τη συνηθισμένη κατάσταση. Η πραγματικότητα θολώνει, αλλοιώνεται, εξαφανίζεται, όσο εμείς βυθιζόμαστε στα μυθικά βάθη του ασυνείδητου. Στη νάρκωση αφήνομαι να μεταχειριστώ, γίνομαι παθητικός δέκτης όσων συμβαίνουν μέσα μου! Ο εαυτός μου μπαίνει στο περιθώριο και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα.
Αλλά η μητέρα είναι ακόμη συνδεδεμένη μέσα από το αίμα της με το έμβρυο που πρόκειται να γεννηθεί. Έτσι βιώνει και το ίδιο, στον ίδιο βαθμό με τη μητέρα, την ομίχλη του τοκετού του, ανίκανη να αισθανθεί την εγγύτητα του νεογέννητου, να το χαϊδέψει, να νιώσει την μεταλλαγή του πόνου σε χαρά, να βιώσει τη μετάβαση από το θάνατο στη ζωή. Και οι δυο είναι πάρα πολύ κουρασμένοι. Κοιμούνται εξωτερικά και εσωτερικά χωρισμένοι μεταξύ τους. Έτσι αρχίζει η μοίρα ενός παιδιού…
Με την γέννηση η εξέλιξη του ανθρώπου είναι μόλις η αρχή. Πόσο μεγάλο δώρο είναι όταν επιτρέπεται να βιώσουμε φυσικά το θαύμα της δημιουργίας! Να αγγίξουμε το θεϊκό, π.χ. το βλέμμα του νεογέννητου που γεννιέται στο οικείο περιβάλλον του σπιτιού του, στην αγκαλιά των γονέων του… Σήμερα δυστυχώς ο τοκετός έχει μετατραπεί σε μάχη απέναντι στο χρόνο και σε κάθε είδους κίνδυνο… Γίνονται υπέρηχοι, ο καρδιοτοκογράφος σε αναμονή, επισκληρίδιος….
Σε ένα τέτοιο τοκετό είναι πιθανό να υπάρξει έλλειψη οξυγόνου στο έμβρυο λόγω της μεγάλης καταπόνησης, ή λόγω περιτύλιξης του λώρου (λόγω πολλών υερήχων ή άγχους της μητέρας ή λόγω φαρμάκων). Δύο κύρια ομοιοπαθητικά (μεταξύ άλλων) που μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατάσταση είναι τα Cuprum metallicum (το νεογέννητο είναι μπλε, επιληπτικές κρίσεις κλπ) και Cicuta.
Η προσέγγισή μας απέναντι σε ένα μικρό πλάσμα σημαίνει από συχνά πρώιμη βία, μιας και γεννιέται σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η έλλειψη γνώσης. Μια ευαίσθητη, ανασφαλής και φοβισμένη μητέρα βιώνει ένα βαθύ πλήγωμα στην ψυχή της. Και το μωρό υποφέρει κι αυτό. Έτσι όταν αρχίζει η διαδικασία του τοκετού, αυτός είναι δύσκολος, με αποτέλεσμα να επιστρατευτεί κάθε δυνατό μέσο, φάρμακα, πίεση, σπρώξιμο, λαβίδες, κλπ. Κατά συνέπεια το μωρό βγαίνει τραυματισμένο, έχει αιματώματα εσωτερικά ή εξωτερικά κλπ. Εκεί θα βοηθηθούμε από τα ενδεδειγμένα ομοιοπαθητικά για τα τραύματα κατά τον τοκετό.
Και σιγά σιγά το μικρό παιδί μεγαλώνει και αρχίζει το στήσιμο του κορμιού. Είναι εντυπωσιακό πόσο πιο ευθυτενή και ευλύγιστα είναι τα σώματα των φυσικών φυλών σε Αφρική και Ν. Αμερική π.χ, από την ακαμψία των δυτικών ανθρώπων. Σ’ αυτή τη φάση της ζωής παίζουν μεγάλη σημασία τα ορυκτά, που μεταβιβάζουν στα παιδιά το στοιχείο της στατικής: Τη σταθερότητα, την αντοχή και γενικότερα τη στάση. Η σωματική κίνηση εξαρτάται από την πνευματική κινητικότητα. Ομοιοπαθητικά που είναι πάρα πολύ σημαντικά σε αυτή τη φάση είναι μεταξύ άλλων τα Calcarea carbonica, Calcarea phosphorica, Silicea, Calcarea fluorica κλπ.
Κατόπιν αρχίζει το δυναμικό στοιχείο στη διαμόρφωση του εαυτού, η αντίληψη κι εδώ θα χρειαστούμε περισσότερο οξέα, φυτά και δηλητήρια ζώων.
Η αντίληψη δεν είναι μόνο μια νοητική διαδικασία αλλά μια ολιστική μαθησιακή διαδικασία, που συμπεριλαμβάνει αισθήματα, αισθήσεις, εκπλήρωση και την επιδεξιότητα του σώματος. Για να αντιληφθούμε ένα αντικείμενο, πρέπει αρχικά να το πιάσουμε με τα δάχτυλα, να το νιώσουμε, να ελέγξουμε τις ιδιαιτερότητες και τις ομοιότητες με πράγματα που ήδη γνωρίζουμε. Για να αντιληφθούμε έναν κανόνα παιχνιδιού, μια τάξη πραγμάτων, ένα νόμο, θα πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε την κανονικότητα και τη γενικότερη ισχύ του. Η αντίληψη δεν είναι νοητή χωρίς την αναζήτηση ενός φυσικού περιβάλλοντος: Αυτή θέτει τις προσδοκίες στις οποίες μπορούμε ή όχι να ανταποκριθούμε.
Κατόπιν έρχεται η ομιλία. Το μυστικό της γλωσσικής ικανότητας ενός παιδιού βρίσκεται στο πόσο και πώς οι γονείς μιλούν με το παιδί. Ένα παιδί χωρίς γονική φροντίδα, είναι ένας άνθρωπος χωρίς εστία.
Και καθώς το παιδί μεγαλώνει και έρχεται η στιγμή να πάει στο νηπιαγωγείο ή στον παιδικό σταθμό, αρρωσταίνει: Τότε αρχίζουν οι πυρετοί, ο βήχας, οι ωτίτιδες κλπ. Τι σημαίνει ο πυρετός; Ο οργανισμός πρέπει να αναπτύξει τις δυνάμεις του. Να δει ότι το ανοσοποιητικό του λειτουργεί και μπορεί να επεξεργαστεί ξένες επιρροές. Όταν έρχεται ο πυρετός π.χ. έρχεται η περίοδος του σιδήρου. Τα παιδιά πρέπει να πολεμήσουν αλλά δεν έχουν το κουράγιο. Τους λείπει το σπαθί και χρειάζονται ομοιοπαθητικό.
Έτσι, το παιδί μεγαλώνει, πηγαίνει σχολείο και αρχίζει παράλληλα και μια καθημερινότητα σκλαβωμένη στα ηλεκτρονικά μέσα. Αυτή είναι η κοινή καθημερινότητα για τα παιδιά και τους νέους: Μια τηλεόραση ανοιχτή που παίζει συχνά πάνω από 4 ώρες την ημέρα. Εκτός αυτού, το παιδί θα παίξει με το smartphone ή θα σερφάρει στο internet, θα μπει στο facebook, θα παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια ίσως στον προσωπικό του υπολογιστή…. Αυξανόμενες προσφορές σε εικόνες, ήχους, συχνά χωρίς καμία αισθητική, που διεγείρουν το νευρικό σύστημα και αφήνουν το παιδί κενό και ανικανοποίητο με την προσδοκία για ακόμα περισσότερη διέγερση σε περισσότερα «παιχνίδια». Λόγω έλλειψης πραγματικής επαφής ψάχνουν οι μικροί μας συνοδοιπόροι την περιπέτεια στην εικονική πραγματικότητα για να καταλήξουν στην αφόρητη ανία…
Τι είναι αυτό που χάνεται μαζί με την παιδική ηλικία
Είναι η ικανότητα να συνδέεται κανείς με την αλήθεια. Όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε από τους μεγαλύτερούς μας, ώσπου μια μέρα, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε έναν απατηλό τρόπο ζωής.
Χάνουμε τη φυσικότητα με την οποία εκφράζουμε τα συναισθήματα και τις απόψεις μας, είναι γνωστή άλλωστε η σαρωτική ειλικρίνεια των παιδιών. Τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο με ευθύτητα, χωρίς προκαταλήψεις που συγκαλύπτουν την πραγματικότητα, χωρίς μεροληψία. Ας προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας χωρίς να τα υποχρεώσουμε να απαρνηθούν αυτό το ευθύ βλέμμα προς πρόσωπα και πράγματα.
Ο ενήλικας δεν μπορεί να απολαύσει το παρόν γιατί είτε είναι συνεχώς απασχολημένος με το παρελθόν του είτε επειδή τον πιέζει το μέλλον, γεμίζοντάς τον με επιθυμίες και ανησυχίες… Τα παιδιά έχουν ένα συνεχές ενδιαφέρον για το νέο. Δεν σταματούν να αφουγκράζονται και να ακολουθούν το παρόν, την περιέργεια, την επιθυμία για γνώση και τελειότητα.
Τα παιδιά χρειάζονται πραγματική αγάπη, όχι την αγάπη που είναι συνδεδεμένη με όρους και προϋποθέσεις. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαστε εκεί γι αυτά και ότι μπορούν πάντα να βασιστούν σε μας. Χρειάζονται τη συνείδηση ότι βρίσκονται στην καρδιά μας. Δίνουμε στα παιδιά πάντα το αίσθημα ότι είναι χρήσιμα, ότι είναι αποδεκτά, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν κάτι για να κερδίσουν την αγάπη μας.
Τα παιδιά χρειάζονται να βρουν τη φωνή τους αλλά και ένα ανοιχτό αυτί δίπλα τους. Όταν δεν τα ακούει πια κανείς κλείνουν το στόμα και τα αυτιά τους. Όταν τα ενθαρρύνουμε να μιλούν ανοιχτά γι αυτά που σκέφτονται και νιώθουν, ανοίγουμε το δρόμο σ’ ένα μεγάλο κανάλι επικοινωνίας, που απελευθερώνει. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι στην επικοινωνία και την ανταλλαγή με τα παιδιά μας μετρά κάθε δευτερόλεπτο. Μια ανοιχτή συζήτηση και μια στάση από την πλευρά των ενηλίκων που δεν κρίνει, επιτρέπει στα παιδιά την ελευθερία να εκφραστούν χωρίς να πρέπει να φοβούνται τις συνέπειες. Πόσο απελευθερωτικό είναι στα αλήθεια να μπορεί κανείς να πει την αλήθεια χωρίς φόβο!
Η ώρα της ευθύνης
Κάθε ένας από μας είναι υπεύθυνος για την υγεία ή την ασθένειά του και αυτή την υπευθυνότητα δεν μπορεί να την αναθέσει κάπου αλλού. Αλλά ως θεραπευτές έχουμε την ελευθερία να συνεισφέρουμε σε αυτή την πορεία. Γι αυτό πρέπει να ενεργοποιηθούμε, να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να ενημερωθούμε, να θέσουμε ερωτήματα, να μάθουμε να διαφοροποιούμε ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις και μετά να παίρνουμε αποφάσεις. Η εποχή που κάθε ενημέρωση έρχονταν μέσα από το “χαζοκούτι” της τηλεόρασης έχει περάσει και αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της εποχής και των παιδιών μας, πρέπει να ανασκουμπωθούμε να αναλάβουμε την υπευθυνότητα της ζωής μας και αυτή των παιδιών μας.
Όσο αφηνόμαστε να χειραγωγηθούμε με πολύ γρήγορες διαγνώσεις, απαντήσεις και χειρισμούς επιτρέπουμε και στα παιδιά μας να μην περιμένουν τίποτα άλλο παρά να γίνουν θύματα χειραγώγησης. Όσο όμως στεκόμαστε συνειδητά, με γνώση και ετοιμότητα απέναντι στη ζωή κάνουμε και στα παιδιά μας το ίδιο δώρο.
Ενδεικτική βιβλιογραφία:
- Robert M. Mendelsohn, M.D. “How to raise a healthy child… in spite of your doctor”, Contemporary Books, Inc. Chicago
- Hans-Juergen Achtzehn, “Die Potenziale unserer Kinder“, Medizinisches Forum, Berlin, 2006
- Desmond Morris, “Babywatching”, Jonathan Cape, London, 1991
- Alice Miller, «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», Ροές, 2010
- Jirina Prekop – Christel Scheizer («Τα παιδιά είναι επισκέπτες που ρωτούν για το δρόμο»
- Michel Odent «Η γέννα στο δρόμο της φύσης»
- Dr. Med. Norbert Enders “Bedrohte Kindheit”, 2011
