Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (World Health Organisation) η υγεία ορίζεται ως η κατάσταση που είναι ελεύθερη από σωματικό, ψυχικό και κοινωνικό πόνο.
Σύμφωνα με τον Γ. Βυθούλκα, υγεία είναι “η απαλλαγή από τον πόνο στο υλικό σώμα, ώστε αυτό να φτάνει σε ένα επίπεδο ευφορίας, απαλλαγή από το πάθος στο συγκινησιακό επίπεδο, που έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική κατάσταση γαλήνης και ηρεμίας και απαλλαγή από τον εγωισμό στη διανοητική σφαίρα, που να οδηγεί στην πλήρη ταύτιση με την Αλήθεια.
Η παράμετρος που επιτρέπει μια τέτοια μέτρηση είναι η δημιουργικότητα. Στο βαθμό που ένα άτομο παρεμποδίζεται η δημιουργικότητά του, είναι άρρωστο”.
Φυσικά δεν θα βρούμε πουθενά στον κόσμο κάποιον άνθρωπο που να ανταποκρίνεται απολύτως σε αυτόν τον ορισμό.
Η περιπέτεια των τελευταίων μηνών φανερώνει αυτό που πάντα λέγαμε στην Ομοιοπαθητική, δηλαδή τη σημασία του “εδάφους”, του ανοσοποιητικού, πάνω στο οποίο θα “πέσουν” οποιεσδήποτε εισβολείς.
Τα μέτρα που θεσπίζονται για τον έλεγχο του Covid-19, εστιάζονται κυρίως σε εξωτερικές συμπεριφορές, (μάσκες, αποστάσεις, εμβόλια κλπ) αλλά όλο και περισσότεροι μιλούν για τον κρίσιμο παράγοντα του ανοσοποιητικού, (π.χ. άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα και άρα χαμηλό ανοσοποιητικό, νοσούν σοβαρότερα, ενώ τα παιδιά με ισχυρό ανοσοποιητικό, σχεδόν δεν αντιλαμβάνονται τη νόσο.
Η βασική διαφορά ανάμεσα στη συμβατική ιατρική και τις εναλλακτικές ή ολιστικές θεραπείες (όπως η ομοιοπαθητική) είναι ότι η συμβατική ιατρική εστιάζεται στο σύμπτωμα ενώ οι ολιστικές θεραπείες βλέπουν τον οργανισμό ως ένα όλο.
Στη συμβατική ιατρική π.χ. σε ασθενή με γαστρενερικά προβλήματα, πιθανές ημικρανίες, μαζί με δερματικά προβλήματα και αγχώδη διαταραχή, θα αντιμετωπιστεί από τουλάχιστον 4 ιατρικές ειδικότητες και η κάθε μια δεν θα θέλει να ξέρει τίποτα για τα άλλα συμπτώματα. Αντιμετωπίζονται χωριστά, κατακερματίζοντας, αλλά και γενικεύοντας (δίνοντας το ίδιο φάρμακο σε όλους όσους έχουν την ίδια παθολογία χωρίς καμία εξατομίκευση) και εξομοιώνοντας όλα τα περιστατικά. Όπως με μια μηχανή που δεν λειτουργεί σωστά, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται σαν ένας κρίκος στην αλυσίδα αιτία- αποτελέσματος των τμημάτων να έχει σπάσει, βρίσκουμε τον κρίκο και τον επισκευάζουμε.
Η Ομοιοπαθητική ως ολιστική προσέγγιση από την άλλη, διαφοροποιείται εντελώς: εδώ ο σκοπός δεν είναι να αντιμετωπίσουμε το σύμπτωμα μάχοντάς το, αλλά να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε τι σημαίνει. Γιατί νοσεί αυτός ο άνθρωπος; Τι μας λένε τα συμπτώματα; Και ποιες θεραπευτικές παρεμβάσεις συμβάλλουν προς την ίαση;
Στην Ομοιοπαθητική μιλούμε για ευπάθεια ενός οργανισμού και για εξατομικευμένη θεραπεία
Η ευπάθεια μπορεί να είναι ψυχολογική, όπως σε ένα πολύ ευαίσθητο άτομο που υποφέρει από νευρική κατάρρευση μετά από πένθος ή διαζύγιο, μπορεί να είναι σωματική, όπως στην περίπτωση διαβητικού ή να είναι λειτουργική, όπως στην περίπτωση που κάποιος παρουσιάζει μια επικίνδυνη αλλεργική πάθηση, μετά από τη βρώση μιας τροφής που δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στους άλλους, όπως τα αμύγδαλα ή η γλουτένη.
Μερικά παιδιά κρυολογούν πάντα κάθε φορά που βρέχονται. Άλλα προσβάλλονται από κρυολογήματα που κατεβαίνουν βαθιά στο στήθος. Ορισμένοι ενήλικες παρουσιάζουν ευπάθεια στον καρκίνο ή στις καρδιοπάθειες, ενώ άλλοι είναι μια χαρά μέχρι να προσβληθούν από αρθριτικά μετά τα εβδομήντα τους.
Η ασθένεια αντιπροσωπεύει την αντίδραση του ασθενούς σε δυσμενείς παράγοντες του εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος και αυτή η αντίδραση εκδηλώνεται με τα συμπτώματα.
Συνεπώς, το πρότυπο αυτής της αντίδρασης καθορίζεται όχι μόνο από τους παράγοντες που έχουν προξενήσει την νόσο αλλά και από την ιδιοσυστασία του ασθενούς.
Από την ευπάθεια του ατόμου εξαρτάται το αν θα νοσήσει κάποιος αλλά και πόσο σοβαρά θα νοσήσει.
Η ευπάθεια μοιάζει με το έδαφος, στο οποίο θα πέσουν οι σπόροι μιας ασθένειας. Αν το έδαφος δεν είναι κατάλληλο, οι σπόροι δεν θα φυτρώσουν. Ένα παράδειγμα: στην ίδια οικογένεια, στο ίδιο σπίτι, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι θετικός σε κάποιο ιό ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας όχι.
Σε γενικές γραμμές, τα μικρόβια δεν είναι εχθροί μας, είναι οι σύμμαχοι μας στην υγεία. Ένα διαφοροποιημένο βιολογικό στρώμα εντέρου, που περιλαμβάνει βακτήρια, ιούς, ζυμομύκητες και άλλους οργανισμούς, είναι απαραίτητο για ένα καλά λειτουργικό ανοσοποιητικό σύστημα και η ποικιλομορφία του διατηρείται μέσω της επαφής με άλλους ανθρώπους και με τη φύση.
Χρειάζεται να τονίσουμε: Για την ίαση δεν αρκεί μόνο η Ομοιοπαθητική ή οποιαδήποτε άλλη θεραπεία, ακόμη και ολιστική. Σημαντικό ρόλο παίζει η διατροφή, η άσκηση, η σχέση με το σώμα, η αναπνοή όπως και η επίγνωση, που σημαίνει αλλαγή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που προκαλεί την ασθένεια.
Σήμερα, όλο και περισσότεροι επαγγελματίες υγείας μιλούν για την πρόληψη, ως διατροφολόγοι, θεραπευτές, ομοιοπαθητικοί, φυτοθεραπευτές κλπ.
Χρειάζεται να μιλήσουμε ξανά για την αξία της διατροφής, για τα επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα βιομηχανικά προϊόντα, που είναι το πρώτο πράγμα που καταστρέφει την άμυνα του ανοσοποιητικού μας και για την εξαιρετική σημασία των ζωντανών, ωμών, βιολογικών, τοπικών και εποχιακών λαχανικών και φρούτων ως ο καλύτερος τρόπος για να αυξήσουμε γρήγορα τις αποθήκες μας σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία.
Άλλος παράγοντας είναι η φυσική δραστηριότητα, όπως αποδεικνύουν πρόσφατες μελέτες, η επίδραση της σωματικής άσκησης είναι εξίσου αποτελεσματική όσο και τα αντικαταθλιπτικά και βοηθά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Ο οργανισμός μέσω της άσκησης, ωθείται να παράγει ενδορφίνες, επιδρώντας θετικά στις διαταραχές ύπνου και άγχους στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης αλλά και στη χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Τέλος, θέλω να τονίσω ένα επιπλέον σημείο, το θέμα του φόβου. Ο φόβος είναι ισχυρό ανοσοκατασταλτικό.
Είναι αδύνατο να μετρήσουμε τους επιπρόσθετους θανάτους που μπορεί να προέλθουν από την κατάθλιψη που προκαλείται από την απομόνωση, για παράδειγμα, την απελπισία που προκαλείται από την ανεργία ή τη μειωμένη ανοσία και την υποβάθμιση της υγείας που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνιος φόβος. Η μοναξιά και η έλλειψη κοινωνικής επαφής έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τη φλεγμονή, την κατάθλιψη και την άνοια.
Ο Covid-19 τελικά θα υποχωρήσει, αλλά η απειλή μολυσματικών ασθενειών μπορεί να είναι μόνιμη. Η ανταπόκρισή μας σε αυτό καθορίζει μια πορεία για το μέλλον.
Περνάμε σήμερα μία μεγάλη υγειονομική, κοινωνική και οικονομική κρίση αλλά ίσως να είναι μία ευκαιρία επίσης για να επανεκτιμήσουμε τις επικρατούσες θεωρίες της ασθένειας και της υγείας.
