Ομοιοπαθητική

Η Ομοιοπαθητική δεν παρέχει θεραπείες για αρρώστιες αλλά για ασθενείς. Στην Ομοιοπαθητική η ασθένεια αποτελεί έκφραση μιας δυσλειτουργίας του οργανισμού και οι εκδηλώσεις αυτής της δυσλειτουργίας είναι τα συμπτώματα, σωματικά, νοητικά ή συναισθηματικά. Συνεπώς, το πρότυπο αυτής της αντίδρασης καθορίζεται όχι μόνο από τους παράγοντες που έχουν προξενήσει την νόσο αλλά και από την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς.

Τα συμπτώματα είναι ο τρόπος που ο οργανισμός μας προειδοποιεί για την εσωτερική διαταραχή και γι αυτόν τον λόγο είναι οι οδοδείκτες που μας οδηγούν προς τη θεραπεία. Η Ομοιοπαθητικός κατατάσσει τα συμπτώματα που μπορεί π.χ. να οφείλονται σε μόλυνση, σε τραύμα, σε νοσογόνο επίδραση ή σε χρόνια ασθένεια, και αυτά θα αποτελέσουν ενδείξεις για ομοιοπαθητικά σκευάσματα.

Για να αρρωστήσει κάποιος πρέπει να είναι ευπαθής στη συγκεκριμένη ασθένεια. Η ευπάθεια μοιάζει με το έδαφος, στο οποίο θα πέσουν οι σπόροι μιας ασθένειας. Αν το έδαφος δεν είναι κατάλληλο, οι σπόροι δεν θα φυτρώσουν. Ως σπόροι, θα μπορούσαν να θεωρηθούν όλοι οι στρεσογόνοι παράγοντες, που τείνουν να μας βγάλουν από την ισορροπία και να μας επηρεάσουν αρνητικά, σε όλα τα επίπεδα. Στο φυσικό επίπεδο, μπορεί να εκδηλωθούν όταν, π.χ. εκτεθούμε στον κρύο αέρα, όταν μουσκέψουμε στη βροχή ή όταν τραυματιστούμε. Στο συγκινησιακό επίπεδο, η καταπόνηση εμφανίζεται π.χ. ως προβλήματα σχέσεων, οικογενειακά προβλήματα κλπ. Στο νοητικό επίπεδο, πηγή των στρεσογόνων ερεθισμάτων θεωρούνται τα επαγγελματικά και οικονομικά προβλήματα, η πίεση εξετάσεων, πνευματικές αναζητήσεις κλπ. Συχνά όμως, οι στρεσογόνοι παράγοντες που μας επηρεάζουν είναι συνδυασμός των διαφορετικών επιπέδων.

Σύμφωνα με τον Χάνεμαν (Όργανον, παρ. 72), οι ασθένειες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τις οξείες και τις χρόνιες. Στην οξεία ασθένεια, ο αιτιογόνος παράγοντας γίνεται εμφανής στο συναισθηματικό πεδίο ως σοκ, φόβος, ανησυχία, άσχημα νέα κλπ. Στο σωματικό πεδίο οι αιτίες μπορεί να είναι διάφορες, όπως να καθόμαστε σε ρεύμα, να ξαπλώνουμε σε υγρό έδαφος, να έχουμε βρεγμένα πόδια κλπ.

Σε μια οξεία ασθένεια υπάρχει μια γρήγορη και ορατή θυσία (π.χ. υγρά –βλέννες, ιδρώτας, διάρροιες). Η οξεία ασθένεια αναπτύσσεται συνήθως σε τρία στάδια: μια προδρομική περίοδο με μεταβλητή διάρκεια, μια περίοδο ανάπτυξης και μια περίοδο ύφεσης, που τείνει προς την ανάρρωση. Σ’ αυτό το στάδιο της θεραπείας ή επέρχεται θεραπεία ή επιδείνωση και θάνατος, αν πρόκειται για επικίνδυνες, πολύ βαριές, οξείες ασθένειες. Έτσι, μ’ αυτήν την έννοια, οι οξείες καταστάσεις μπορούν να θεωρηθούν κρίσεις στην ζωή του ανθρώπου.

Στις χρόνιες ασθένειες υπάρχει μια τάση για επανεμφάνιση. Έχουν μια τάση συνέχειας και γενικά, υπάρχει μια συνεχής επιδείνωση ή μια περιοδικότητα, π.χ. κάθε χειμώνα. Η έναρξη των χρόνιων ασθενειών είναι συνήθως λιγότερο καθορισμένη από ό,τι στις οξείες ασθένειες. Στις οξείες ασθένειες υπάρχει συνήθως μια αρχή και ένα τέλος. Στις χρόνιες ασθένειες πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ακριβώς τον χρόνο έναρξης της ασθένειάς τους.

Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα παρασκευάζονται από εξειδικευμένους φαρμακοποιούς, δεν είναι επικίνδυνα και δεν έχουν παρενέργειες. Στη χειρότερη περίπτωση είναι αδρανή, δηλαδή, αν τυχόν δεν έχει γίνει σωστή διάγνωση και δόθηκε στον ασθενή ένα όχι απόλυτα κατάλληλο σκεύασμα, δεν θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και θα απαιτηθεί νέα διάγνωση.

Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν προκαλούν εθισμό. Μπορούν άφοβα να χορηγηθούν κατά την κύηση ή σε νεογέννητα και υπερήλικες, σε θηλάζουσες μητέρες ή σε μετεγχειρητικές καταστάσεις.

Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο παρασκευής: προέρχονται από το ορυκτό, το φυτικό ή το ζωικό βασίλειο αλλά υφίστανται μια σειρά διαδοχικών αραιώσεων και κρούσεων (δυναμοποίηση). Κατόπιν δοκιμάζονται σε υγιείς ανθρώπους (και όχι σε ζώα) για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητά τους. Η δράση τους δεν είναι ποσοτική αλλά ποιοτική, πρέπει δηλαδή να ταιριάζει στον ασθενή για να παρατηρηθεί αποτέλεσμα.

Ομοιοπαθητική μπορούν να κάνουν άνθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες σε εγκυμοσύνη, βρέφη, παιδιά μέχρι και πολύ ηλικιωμένοι άνθρωποι. Επίσης άτομα που βρίσκονται σε ειδικές καταστάσεις, όπως σε γαλουχία, μετεγχειρητική κατάσταση κλπ.

Όχι, αναγκαστικά, απλώς πρέπει να ενημερώσετε την ομοιοπαθητικό σας ώστε να το λάβει υπόψη στην επιλογή του θεραπευτικού σχήματος.

Όχι. Η ομοιοπαθητικός δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον ειδικό γιατρό που σας παρακολουθεί. Η Ομοιοπαθητική αποβλέπει στην καλύτερη λειτουργία του συνόλου του οργανισμού. Ο ειδικός γιατρός που σας παρακολουθεί είναι υπεύθυνος για την κατάσταση και τη λειτουργία του οργάνου που νοσεί και είναι αυτός που θα αποφασίσει πότε μπορεί να γίνει μείωση των φαρμάκων που ήδη λαμβάνετε, αναλόγως με τη βελτίωση που παρουσιάζετε.

Η Ομοιοπαθητική μπορεί να συνδυαστεί εξαιρετικά με άλλα θεραπευτικά συστήματα όπως ψυχοθεραπεία, φυτοθεραπεία, γεμμοθεραπεία, θεραπεία με ανθοϊάματα, θεραπεία με συμπληρώματα διατροφής, βελονισμό, μουσικοθεραπεία, λουτροθεραπεία, οργανοθεραπεία.

Κατά καιρούς έχει ακουστεί να προσπαθεί κανείς να ερμηνεύσει τη δράση του ομοιοπαθητικού σκευάσματος ως αυθυποβολή. Η θεωρία της αυθυποβολής χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες για κάθε φαινόμενο που δεν μπορούν ακόμη να εξηγήσουν. Η απάντηση είναι απλή: Μπορούν να αυθυποβληθούν μωρά, ζώα και φυτά; Ένα ζώο ή ένα μωρό ούτε γνωρίζει ούτε ενδιαφέρεται, αν αυτός που του δίνει το σκεύασμα, το οποίο το κάνει καλά, είναι Ομοιοπαθητικός, ούτε ξέρει τι είναι αυτό που παίρνει.

Η πρώτη ένδειξη, ότι το ομοιοπαθητικό ήταν ευεργετικό, είναι μια βελτίωση της διάθεσης και ένα αίσθημα ευεξίας. Η βελτίωση των σωματικών συμπτωμάτων συνήθως ακολουθεί αργότερα. Κάποιες φορές πριν εμφανιστεί το αίσθημα ευεξίας μπορεί να υπάρξουν συναισθηματικές αντιδράσεις, όπως κλάμα, εκρήξεις θυμού κ.λ.π. Μερικές φορές στην αρχή της θεραπείας μπορεί να υπάρξει μια μικρή επιδείνωση των συμπτωμάτων του ασθενούς και η οποία παρέρχεται μετά από μερικές ώρες ή μέρες. Συνήθως αυτό είναι ένδειξη ότι η θεραπεία προχωρά στη σωστή κατεύθυνση.
Άλλες φορές υπάρχει μια αντίδραση παροχέτευσης, δηλαδή μπορεί να εμφανιστούν άφθονα και συχνά ούρα, διάρροια, δύσοσμες και άφθονες εφιδρώσεις, δερματικό εξάνθημα κ.λ.π. Με την παροχέτευση αυτή ο οργανισμός αποβάλλει πλεονάζοντα μεταβολικά παράγωγα και επιτυγχάνεται μια εσωτερική αποτοξίνωση.
Άλλες φορές πάλι μπορεί να επανεμφανιστούν παλιά συμπτώματα που για καιρό είχαν ξεχαστεί. Αυτή η επανεμφάνιση θεωρείται πολύ καλή εξέλιξη. Όσο δε παλαιότερα είναι τα συμπτώματα, τόσο βαθύτερα έχει δράσει το ομοιοπαθητικό σκεύασμα.

Σε όλο τον κόσμο η Ομοιοπαθητική εφαρμόζεται από γιατρούς και μη γιατρούς. Όσοι μη γιατροί εξασκούν την υψηλή αυτή τέχνη, έχουν παρακολουθήσει μακρόχρονα, ειδικά προγράμματα σχολών, οι οποίες τους παρέχουν τις απαραίτητες γενικές ιατρικές γνώσεις. Ένας Ομοιοπαθητικός θεραπευτής έχει εκπαιδευτεί στο να συνταγογραφεί ένα ομοιοπαθητικό σκεύασμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει διάγνωση. Η διάγνωση είναι ιατρική πράξη, που γίνεται από ειδικευμένους γιατρούς. Ειδικά η μεθοδολογία της Ομοιοπαθητικής απαιτεί περισσότερο γνώσεις ψυχολογίας, π.χ. στο να πάρει κανείς ένα πλήρες ιστορικό, όπου η βαρύτητα βρίσκεται στο ψυχονοητικό επίπεδο ή στη γνώση της θεραπευτικής διαδικασίας ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο.

Καφεΐνη, ένα διεγερτικό που τείνει να προκαλεί ή να αυξάνει το στρες στον οργανισμό. Επίσης, μπορεί να αντιδοτήσει κάποια από τα Ομοιοπαθητικά φάρμακα. Μενθόλη, (μέντα), γαριφαλέλαιο ή ευγενόλη, μια ουσία που χρησιμοποιείται από τους οδοντίατρους για τα σφραγίσματα και η μυρωδιά της ναφθαλίνης και της καμφοράς (που περιέχεται για παράδειγμα σε κάποιες αλοιφές για εντριβή στο στήθος σε κρυολόγημα). Επίσης, πρέπει να αποφεύγονται φάρμακα όπως τα αντιβιοτικά, οι ορμόνες, τα ψυχοτρόπα και η κορτιζόνη.